کد مطلب:106543 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:152
[صفحه 503] از خطبه های آن حضرت علیه السلام است: (من همسایه نیكویی برایتان بودم، و با توان خود شما را از پشت سر پاسداری كردم، و از بند ذلت و زنجیر ستم شما را رهایی دادم، نیكی اندك شما را سپاسگزارم، و از كارهای زشت بسیاری كه به چشم دیده و در حضور من واقع شده چشم می پوشم.) جمله احطت بجهدی من ورائكم اشاره به حفظ و حراست آن حضرت از آنان است، و منظور از آزاد ساختن آنها از بند ذلت و زنجیر ستم، حمایت آن بزرگوار از آنان در برابر دشمنان، و عزت و سربلندی آنها به بركت وجود آن حضرت است، پس از این امام (ع) سپاس خود را از رفتار نیك اندك آنها اظهار داشته و مراد او آن مقداری است كه خدا را اطاعت و از او فرمانبرداری كرده اند، و هم از این كه چشم پوشی كرده با مسامحه و عفو از كارهای زشت بسیاری كه در حضور او انجام داده اند بر آنها منت نهاده است. اگر گفته شود: چگونه برای آن حضرت روا بوده كار ناپسندی را كه مشاهده كرده نهی نكند و در برابر آن سكوت فرماید؟ پاسخ این است كه اینها از نوع منكرات و كارهای ناپسندی بوده كه رفع آنها با زور و جبر برای آن حضرت میسر نبوده است، زیرا در این مورد ممكن است شدت و زور مفسده ای به وجود آورد كه از آن چه مرتكب می شوند بزرگتر و زیانبارتر باشد. بدیهی است مردم، معصوم از خطا نیستند، و هیچ دولت و حكومتی نمی تواند بدون این كه به نیكان نیكی و نسبت به بدان و خطاكاران گذشت و اغماض داشته باشد استوار و پابرجا گردد. و توفیق از خداوند است.
صفحه 503.